Kanchanaburi, the city that always sleeps

9 november 2018 - Kanchanaburi, Thailand

Mijn eerste reis naar een volgende plek. Toch een beetje spannend eigenlijk. Wat ga ik daar meemaken en wie kom ik tegen? Zoals beschreven in mijn vorige verhaal was ik een beetje bang geworden voor de taxi. De ochtend van vertrek (6.15 uur!) moest ik mijn uppie naar het station. De taximeneer heeft mij en mijn wallen gelukkig lekker met rust gelaten en na een treinreis van 3 uur kwam ik aan in Kanchanaburi. Hoe de treinreis was? Geen idee. Ik ben half in slaap gevallen. Ik liep bepakt en bezakt naar mijn hostel, het Asleep Hostel, en had al bij binnenkomst geen geweldig gevoel. Volgens de recensies zou vooral de eigenaresse het verblijf zo leuk maken. Dat vond ik allemaal wel reuze meevallen. Ik heb leukere mensen ontmoet in mijn leven. Gelukkig kon ik vroeger dan verwacht m’n kamer op. Even omschakelen. Van een privekamer in Bangkok naar een slaapzaal met 10 bedden. Ik weet dat bedden in Azië hard zijn. Maar deze sloeg alles. Een matras van 3 centimeter dik, of dun moet ik zeggen. En kei en keihard.  Niet aanstellen Daisy, dit is vast niet het ergste wat je tegen gaat komen.

Ik ging op pad en kwam erachter dat er in Kanchanaburi zelf echt niks te beleven valt. Echt niks. Ik liep naar de bridge over de river kwai en kwam 0 toeristen tegen. Er zaten nergens mensen gezellig te eten of te drinken. Het was compleet uitgestorven.

Misschien een beetje een fout bruggetje maar Kanchanaburi staat bekend om haar geschiedenis. Er zijn daar tijdens de tweede Wereldoorlog veel doden gevallen bij het bouwen van de Birma spoorlijn, waar de brug een onderdeel van is. Een groot deel van de omgekomen krijgsgevangenen ligt begraven op het Kanchanaburi war cemetery waar ik vervolgens ook een kijkje ben gaan nemen. ‘S avonds een rondje over de avondmarkt waar ze echt heel veel eten verkopen. Ik durfde nog niet zoveel te proberen. Wat de boer niet kent dat eet ie niet zullen jullie nu denken. Maar nee, dat is zeker niet het geval want ik vind het leuk om nieuwe dingen te proberen, maar ziek worden staat iets minder hoog op m’n bucketlist. Ik nam mango sticky rice, iets lekkers met ei en vis en een smoothie en ging terug naar m’n hostel waar ik gezellig met Larsie gefacetimed heb.

‘Savonds leerde ik rashmi uit India kennen, twee meiden uit België en een Franse kerel. We besloten de volgende dag samen naar de beroemde erawan watervallen te gaan. Door de drukte in de bus haakte het Franstalige gedeelte af en bleef ik alleen over met Rashmi. De watervallen zijn echt prachtig! Ze bestaan uit 7 levels en het vergt enige conditie en klimervaring om bij de bovenste te raken. Een normaal mens kan dit op het gemak in 2 uur doen. Wij deden hier 4! Uur over omdat mijn metgezel niet door liep en in iedere waterval minimaal een kwartier uitgebreid ging badderen. Wat kan het soms fijn zijn om alleen te zijn dacht ik toen. Verder is enthousiasme leuk. Maar te enthousiast wordt op den duur irritant. Op de top kwam ik nog twee Limburgers tegen waar ik eindelijk een normaal gesprek mee kon voeren. Ik heb genoten van de prachtige natuur en de klim omhoog maar dit heb ik helaas laten overschaduwen door mijn metgezel. Sorry aan iedereen van het thuisfront die ik hier mee heb lastig gevallen ;) ik heb wel nog een tip van Daisy voor jullie: draag teva’s!!! Ja, ook ik heb voor m’n reis deze bijzondere sandalen gekocht en had ze tijdens de klim niet willen missen. Ze zitten fijn , zijn niet te warm en je kunt ermee door het water, iets wat je vaak moet doen. Ik moest m’n witte sportsokken er helaas uit laten maar lang leve Teva’s! Eigenlijk is het net expeditie Robinson hier. Rijst, bananen en teva’s. Meer heeft een mens niet nodig.

Ik wilde heel graag de volgende dag naar de hellfire pass maar zou dan nog een nacht moeten verlengen aangezien ik anders niet op mijn volgende bestemming kon komen. Ik besefte al vrij snel dat ik dat prima vond maar dan wel in een ander hostel. Ik vond de sfeer echt niet leuk daar. Bijna alleen maar stelletjes en weinig interactie. Op mijn laatste avond in Bangkok had ik Anika (die vriendin van Pippi Langkous) leren kennen.  We hebben elkaar toen 10 minuten gesproken en even snel nummers uitgewisseld. Lucky me. Zij bleek in het Dhostel in Kanchanaburi te zitten. Ook aangeraden door tips Thailand en het blijkt maar weer dat tips Thailand de beste site van de wereld is. Ik boekte voor 1 nacht een privé kamer met rivieruitzicht. Ik kwam binnen en wilde er meteen wonen. Even was ik extreem gelukkig en had ik enorme spijt dat ik hier niet meteen geboekt had. Wát een uitzicht, wát een rust en wat een mooi, schoon en luxe hostel. Ik boekte vervolgens mijn vervoer voor de volgende dag, gaf mijn was af en werd meteen aangesproken door een meisje die ik al had zien zitten op het vlot: Hey, are you Daisy? Yes I am! Het bleek Vlaamse Leen te zijn. En amai, zij wist van Anika dat ik zou komen. Hoe plezant! Samen namen we een motortaxi naar de avondmarkt en daar ontmoette we Anika die nog twee andere Nederlanders bij zich had. Een moeder en dochter die net als ik gevlucht waren uit het Asleep Hostel. Ik was blij dat het dus niet aan mij lag haha. Ik heb meteen de leukste avond van de 3 gehad. We hebben veel dingen geproefd, wat lekkers meegenomen en nadat we met z’n alle (7 personen gaat prima....) op en in de motortaxi terug naar het hostel waren gegaan hebben we tot middernacht met z’n 5e op het vlot aan het water gezeten. Echt genieten! Ik moet er ook bij zeggen dat er maar 6 mensen in het hostel verbleven! Saai denk je misschien? Nee totaal niet. Het was heel huiselijk, ook omdat we na 22.30 uur de toko voor onszelf hadden aangezien de receptiemeneer naar huis ging.

Ik heb vervolgens heeeeeerlijk geslapen op een 30x dikker matras dan het vorige en werd met een prachtig uitzicht wakker. Helaas wel in de regen, maar dat maakte me niks uit. Om 13.30 zou mijn minivan arriveren en ik heb tot die tijd aan het water gezeten. Boekje lezen, chillen in de hangmat en nog heel even genieten van de beste en meest relaxte plek waar ik tot nu toe geweest ben.

Kanchanaburi zelf is dus echt niet de leukste stad. Ga er wel heen voor de watervallen! De hellfire pass zou ik ook overslaan. Het is indrukwekkend als je bedenkt wat zich daar heeft afgespeeld maar er is weinig te zien en je bent lang onderweg om er te komen. Er zijn een aantal hele mooie tempels in de buurt die ik helaas gemist heb. Deze zou ik liever bezocht hebben dan de hellfire pass maar hé, je kunt niet alles zien.

En als je dan gaat, ga dan zeker naar het D-hostel! Een betere plek vind je niet!

Tot ziens Kanchanaburi!

(kijk ook naar de foto’s en m’n filmpje die dit verhaal een beetje toelichten)


 


 


 


 

Foto’s

1 Reactie

  1. Eline:
    9 november 2018
    Weer een volgend avontuur beleefd en wij sjeezen lekker mee!