Luang Prabang en de weg ernaartoe

Thailand, het was gezellig maar ik moet er weer even vandoor. Ik weet dat je me gaat missen maar ik zie je over een week of 4 weer. Laos wacht op me.

Ik heb lang getwijfeld of ik wel naar Laos wilde gaan maar werd door verschillende mensen overgehaald. De tocht met de slowboat (2 dagen) stond me ook een beetje tegen maar het hoort allemaal bij het avontuur en dus vertrok ik op 24 november richting Laos. We maakten een extreem korte stop bij de witte tempel in Chiang Rai (Thailand)!Fotootje maken en weer door. Mijn grote vriend miste La van m’n hostel in Chiang Mai (dit is overigens sarcastisch) had me verteld dat we naar Chiang Kong zouden gaan en daar met een bootje richting Huay Xai (Laos). De laatste boot zou om 18.00 uur vertrekken dus toen het allemaal maar wat traag ging, want hé je bent in Azië dus niks gaat hier gehaast, raakte ik in de stress. Wat bleek? Er was helemaal geen boot en we gingen gewoon met een bus de grens over. Zucht. Nu kan ik er om lachen maar toen niet. M’n eerste indruk van Laos was niet bepaald een goede. Het oversteken van de grens duurde een eeuwigheid en ik vond de mensen met wie ik te maken had daar ook niet echt bepaald aardig. Maaar ik ben wel weer een stempel in m’n paspoort rijker.

Vervolgens werden we als sardientjes in een blik in een te kleine pick up geduwd. Er was te weinig plek en dus stond ik, vuilnisvrouw in wording, op een plateautje buiten de auto. De chauffeur hield hier niet bepaald rekening mee en reed als een malle. Ook dit avontuur heb ik overleefd maar ik was er helemaal klaar mee en wilde naar m’n hostel. De mensen van het vervoer waren vervolgens zo aardig (ja, weer sarcastisch) om ons niet naar ons hostel te rijden maar ons 900 meter te laten lopen. Ik was blij toen we arriveerden en ik was ook heel blij dat ik deze reis niet alleen heb hoeven maken.

De mensen in het hostel deden me al snel de verschrikkelijke reis doen vergeten (niet sarcastisch). Ze waren super aardig en spraken ook nog eens geweldig Engels. Ik kocht een simkaart, ticket voor de slowboat en nadat we wat gegeten hadden dook ik m’n bed in. Klaar voor het slowboat avontuur.

Ik had gelezen dat je vooral vroeg bij de boot moest zijn om een goede plek te bemachtigen. Gelukkig waren wij dat en zochten we een fijn plekje bij het (open) raam. Ik was gewaarschuwd voor feestende Engelsen en bereidde me dus voor op het ergste. Om 11.45 uur vertrokken we. Op naar Pakbeng waar we zouden overnachten. Als je je voorbereid op het ergste, zoals ik altijd doe, dan kan het eigenlijk alleen maar meevallen. En dat deed het. Wat een geweldige tocht was dit! Ik heb 6 uur lang non stop naar buiten gekeken en genoten van de geweldige uitzichten. Om half 6 in de avond arriveerden we in pakbeng, een klein plaatsje dat leeft van de slowboat toeristen. Op de kade staan ze je op te wachten om een slaapplek aan te bieden. Je weet dus niet waar je terecht komt maar het is gelukkig maar voor 1 nacht. Terwijl ik op m’n backpack stond te wachten regelde mijn reisgenoten een slaapplek. Buiten de spin onder m’n kussen, vlekken op de lakens en kolonie mieren in de badkamer was ik heel tevreden (ja. weer sarcastisch). Ik besloot voor het eerst deze reis mijn lakenzak, kussensloop én hamamdoek te gebruiken om de nacht te overleven. De volgende ochtend vervolgden we onze reis naar Luang Prabang. Vertrek om 9.15 uur en aankomst om 16.00 uur. Eigenlijk hetzelfde als dag 1 maar ik kan je vertellen: het uitzicht gaat niet snel vervelen.

Ik had de avond van tevoren een hostel met ontbijt geboekt voor maar 4 euro per nacht en besloot er 4 nachten te blijven. Het hostel werd gerund door Kung. Een 22 jaar oud jochie. Heel betrokken en vriendelijk maar rende de benen onder z’n lijf uit en had duidelijk meer personeel nodig. Ik maakte kennis met mijn kamergenoot Sammy die ook op de slowboat zat en bij de ‘feestende mensen’ hoorde. Ze komt ui Eupen, het duitstalige gedeelte van België en dus niet ver weg van Nederland. Carnavalsliefhebber als ik ben (ja alweer sarcastisch) riep meteen hé dat is vlakbij Domm en Dool! en het ijs was gebroken. We bleken uiteindelijk de harde kern van onze kamer te zijn want iedereen verliet ons na 1 of 2 nachten. Ik had helaas weer te maken met een hard bed maar ik kan na 4 weken zeggen dat ik aan de rug- en schouderklachten begin te wennen. Ik slaap hier zelfs beter dan thuis!

Goed, Luang prabang dus. Het stadje is een mengelmoes van Laos en Frankrijk en dus: lekker en veel brood. Eindelijk geen droge toast met jam meer maar heerlijke knapperige baguettes, bagels en croissants. Hallelujah. 

De dag na aankomst besloot ik lekker in m’n eentje rond te gaan lopen. Tempelhoppen, naar het uitzichtpunt te lopen en te eten in een bekend restaurant; Tamarind. Ik besloot het echte Laotiaanse eten te gaan proberen. Dussss... het was een eens maar nooit meer ervaring. Ik had geen idee wat er voor me stond. De obers waren echt super behulpzaam maar weet ik veel wat een hop sja kong of huaj mai kai is. Ik verzin deze namen nu ter plekke maar dit lijkt een beetje op de uitleg van de obers. Ik begon dus maar te eten maar na een minuut stond m’n mond al in brand. Ik hou niet van spicy eten, zelfs niet een beetje. Maar dit was echt enorm spicy. Ik wist niet hoe ik het had en spuugde m’n prakkie uit in een servet. Dat hielp natuurlijk niet en ik zweette me een ongeluk. Ik vertelde de ober dat het vrij spicy was. Oja sorry, vergeten te vertellen dat we er iets van chili over strooien kreeg ik als antwoord. Ja toppie kerel. Ik eindigde maar met de laotiaanse worst en die was dan wel weer lekker. En niet pittig.

Om mezelf te troosten na deze afgang kocht ik op de nightmarket een heerlijk bananencakeje. Dit werd een traditie en iedere avond stond ik aan dat kraampje om iets lekkers te kopen. Ik was vaste klant maar kreeg helaas geen korting. Jammer. Ik blijf toch een Hollander hè.

Op dag 2 ging ik naar de Kung Si watervallen. Hét ding om te doen als je in Luang Prabang bent. Kung was de minivan vergeten te boeken voor me en dus ging ik met m’n kamergenoot Sammy en haar vrienden mee in een tuktuk. Dit bleken de feestende mensen van de boot te zijn. Top! Ik had ze toen kunnen ontwijken en nu zat ik er alsnog mee opgescheept. De uur durende rit naar de watervallen ging alleen maar over alcohol, drugs en roken en ik voelde me enorm op m’n plek daar (JA WEER SARCASTISCH). Ik besloot alleen de watervallen te gaan beklimmen en kwam onderweg Esther uit Canada tegen. We doken op de top even in het veel te koude water (alles voor de foto), wisselde nummers uit en besloten ‘s avonds samen te gaan eten bij Bouang, een super leuk restaurantje op main street. Julie, haar yoga instructrice van haar retreat in noord laos kwam ook mee en ik voelde me voor het eerst echt een broekie. Ze bleken 36 en 38 jaar te zijn! Eindelijk verstandige mensen! We hadden een leuke avond en ik werd uitgenodigd voor de yogales de volgende dag. Yoga? Niet echt m’n ding maar ik voelde me heel lui door het niet sporten en was echt toe aan een beetje beweging dus besloot ik te gaan.

M’n laatste dag in Luang Prabang besloot ik naar de Living Land Company te gaan. Een farm waar ze rijst verbouwen en waar je als goedbetalende toerist een kijkje mag nemen én alle stappen zelf mag doorlopen. Het was vrij prijzig maar ik had alleen maar goede dingen erover gelezen en ik kan nu zeggen: het was het geld zeker waard. We kregen uitleg over de 13 stappen van het productieproces. Van het sorteren van de goede rijst, het zaaien, het omploegen mbv waterbuffalo Rudolph (toch nog een beetje kerstgevoel), het planten van de rijst en ga zo maar door. We stonden tot onze knieën in de modder en moesten als een stelletje idioten huaj huaj roepen zodat Rudolph vooruit ging. Toen ik nog veilig op het droge stond besloot beste Rudolph voor m’n neus een lekkere drol te draaien in de modder. Jaaa riep Dan, onze gids, wie wil er nu achter Rudolph aanlopen? Ik moest heel hard lachen maar ik dacht; ik ben hier maar 1 keer, dan kan ik net zo goed maar gewoon door Rudolphs stront gaan lopen. Alles voor de ervaring. Dus daar ging ik. Huaj huaj Rudolph. Vooruit met die kont van je. Rudolph was duidelijk gewend om door de pratsj te lopen en ging mij dus iets te snel. Evenwicht bewaren was zo makkelijk nog niet maar no way dat ik in die modder zou gaan vallen. (Ik krijg nu even een flashback naar mudmasters waar Carly ook wat moeite had met het evenwicht en plat op d’r gezicht in de modder viel Hahahaha) And again: ook dit heb ik weer overleefd. Ik denk dat ik over 3 maanden nog de modder (of stront...) onder m’n teennagels vind.

Aan het einde van het hele proces kregen we heerlijke sticky rice en andere rijstsnacks en had ik meteen m’n lunch gehad. Ik heb denk ik, hier in Laos, m’n roeping gevonden. Werken als rijstboerin. Dan schaf ik m’n eigen waterbuffalo aan en noem ik haar Hannie. Tijdens het werken op de farm wordt er namelijk gezongen en daar heb ik natuurlijk wel ondersteuning van een ervaringsdeskundige voor nodig.

Goed, genoeg onzin. Laten we verder gaan me de avondactiviteit. Yoga. Het was heerlijk om weer even m’n spieren te voelen maar ik ben veel te onrustig voor dat rustige en beetje zweverige gedoe (sorry, ik wil niemand beledigen). Het was eigenlijk gewoon 90 minuten lang stretchen zoals we dat in 10 minuten op dansen altijd deden. Continue letten op je ademhaling (wat ik dus niet doe) en heelemaal tot jezelf komen. Nou, ik kom pas tot mezelf als het zweet over m’n lijf drijft tijdens een bodyattack les. Als de muziek lekker hard staat en ik helemaal kapot ben na afloop. Dan kom ík tot mezelf. Maar nogmaals, bij gebrek aan Les Mills lessen hier moet ik maar genoegen nemen met wat anders. Het was wel weer een ervaring.

Ik had deze week ook even een weekje (bijna) offline. Geen social media en appte alleen met mensen hier om iets af te spreken of wat dan ook. Best lekker zo nu en dan kan ik je zeggen. Dus als je niks van me gehoord hebt deze week dan weet je waarom. 

Sorry voor dit extreem lange verhaal, ik heb het al proberen in te korten. Ontvlogen kan op ieder moment 😉 Nu reis ik verder naar bestemming nummer 2: Vang Vieng. Dé partystad van Laos waar ik me dus helemaal ga bezatten en ga genieten van een happy shake. (De vraag is nu of dit sarcastisch is of niet....who knows)

Ik kan helaas geen filmpjes meer uploaden op deze blog dus plaats ze vanaf nu op YouTube en zal de link steeds in de blog plaatsen. Abonneren op YouTube kan natuurlijk ook. Misschien word ik wel beroemd dan  Bij deze de link maar m’n nieuwste video:

https://youtu.be/Lk40GTeWk6I