Mijn laatste week in Australië!

Ik skip even een blog aangezien ik nogal achter lig. De blog van fraser en whitsundays komt dus niet online, wel de foto’s het filmpje. Door naar mijn laatste week in Australië. 

Na mijn avonturen op fraser island en de zeiltocht door whitsundays vervolgde ik mijn reis naar Townsville. In eerste instantie had ik 2 nachten in een hostel op magnetic island (dat ligt naast townsville) willen verblijven maar dit heb ik gecanceld. Ik werd een beetje moe van het steeds lverkassen na 1 dag en dus besloot ik 3 nachten in townsville te slapen en een dagtrip naar magnetic island te doen. Het hostel in townsville was echt geweldig! Voelde als een hotel aan (op de kamer met 5 bedden na dan) er was een bar, ze hadden er lekker eten en een heerlijk zwembad met chillplekken. Townsville zelf was nog meer uitgestorven dan mijn geliefde Sint odilienberg. Ik besloot op mijn eerste dag even maar het ‘centrum’ te gaan. Na 5 minuten had ik al door dat er helemaal geen centrum was. Er liep niemand op straat! Alles was uitgestorven. Dan maar belangrijke zaken regelen: eten. Ik liep naar de Woolworths (de jumbo van Australië, of de plus, of de appie. Wat jullie willen), kocht wat gezonde dingen (lees: ingrediënten voor een salade) en liep maar weer terug. Toen kwam het leukste. Normaal kom je in je hostel, zoek je de keuken op, label je je eten en pleur je het in de koelkast of in een ander schap. De grootste uitdaging is dan het vinden van de foodlabels. Label je je eten niet dan wordt het weggegooid of bij de free food afdeling gezet. In dit hostel was de uitdaging niet om de labels te vinden maar om de keuken zelf te vinden. De kamers zaten op level 3, de keuken op 2. Ik nam de trap (iets wat altijd een uitdaging is omdat je altijd ergens anders uitkomt dan wanneer je met de lift gaat) Ik had blijkbaar een afslag gemist want stond ineens met m’n foodbag buiten op straat. Dan toch maar met de lift naar twee. Aangekomen op level 2 dacht ik dat de keuken zo gevonden zou zijn. Nee dus....  ik kwam uit in de parkeergarage. Dit kan niet kloppen dacht ik. Ik liep maar weer terug maar zag toch echt op het bordje ‘kitchen’ staan. Wat bleek: je moest de parkeergarage door om bij de keuken uit te komen. Verder weg gestopt kon niet. Klein minpuntje van dat hostel haha. 

Op dag 2 vertrok ik ‘s ochtends vroeg met de ferry naar magnetic island. Ik ontmoette Jennifer en Sarah (die ook bij ons op de kamer sliep in airlie beach) en we huurden een Barbie auto. Een crap auto waarvan de versnellingen nog maar net werkten. Maar hé, alles voor de leuke foto’s. Instagram be like. Oke. Links rijden had ik tijdens mijn grampians roadtrip al gedaan. Maar nu moest ik dus ook links schakelen. Je komt voor grote uitdagingen te staan op reis hoor. Met gevaar voor eigen leven en dat van m’n twee reisgenoten vertrokken we. Na 2 seconde schreeuwde Jennifer al: Daisy, left side of the road please. Whoops. Even wennen weer hahaha. Gelukkig heeft magnetic island maar 1 weg en had ik dus niet veel te maken met verkeer van rechts of links. Alleen voor me. Onze eerste stop was de fort walk. Veilig arriveerden we daar en begonnen aan de wandeling. Je zou daar veel koala’s kunnen spotten en een mooi uitzicht hebben. Wat hadden wij op de heenweg en op de top? Regen, bewolking en geen koala’s. Joepie. Gelukkig klaarde het op toen we terug liepen en konden we nog wat goede foto’s maken. En verhip. We zagen ook nog 4 koala’s. De leukste beestjes op aarde. Ik wil ook een koala zijn. Ze slapen 19 uur per dag en als ze niet slapen dan zoeken ze naar eten. Dat is nog eens leven. 

Stop nummer 2 was de lunch waarna we naar het wildlife sanctuary vertrokken. We kregen daar een rondleiding van twee uurtjes met allemaal uitleg over de dieren. Schildpadden, hagedissen, slang en koala’s. Die laatste kon je ook knuffelen (Nouja gewoon vasthouden) en dan werd er een foto van je gemaakt. Dit koste 30 dollar extra en ik had al besloten om dat niet te doen. Die beesten zijn niet gemaakt om vastgehouden te worden dus ik wilde niet meedoen aan dat commerciële gedoe. Achteraf een goede keuze want je had de koala maar 5 seconde vast en dan werd hij weer doorgegeven aan de volgende. Ze promoten het wel zo dat de koala’s maar 30 min per dag ‘werken’ maar alleen het woord ‘werken’ klopt al niet bij het woord ‘koala’. Die slang daarentegen wilde ik dan wel weer vasthouden. Waarom de slang wel en de koala niet? Geen idee. Omdat een koala schattig is en een slang niet? Ik heb hier geen argument voor. Nou hoppa daar kwam meneer python om m’n nek. Ik voelde z’n spieren gewoon terwijl ik ‘m niet eens stevig vast had en ik verlangde terug naar mijn eigen sixpack. Lang lang lang geleden. Oke ik dwaal af. Die beesten zijn echt sterk. Nadat hij me in de wurggreep hield en al het personeel erbij werd geroepen om me te bevrijden besloot ik toch maar gewoon vrienden te worden met een vogel. Een vogel die tegen je praat en aan je nagels knabbelt. Hoe cute. Ondertussen werd er een vogelspin uit een hok gehaald maar hè wat jammer dat ik nou net de vogel op m’n arm had zitten. Volgende keer beter. Of niet Ha Ha Ha. Na twee uur vertrokken we richting een supermarkt. Kochten wat drinken en snacks en vervolgde onze weg naar picnic bay om te picknicken. De zon scheen inmiddels volop en dat was dus ook volop genieten. Onze laatste stop van de dag waren de rock wallabies. Ik ben verliefd op koala’s maar die wallabies zijn net zo schattig. We zagen er een hoop en konden ze ook voeren. Om 6 uur dropte ik Jennifer en Sarah bij hun hostel, crosste ik in m’n Barbie Car naar de andere kant van het eiland om hem weer in te leveren en had ik de ferry terug naar het vaste land. Daar ontmoette ik m’n nieuwe kamergenote Fien (jaaaa eindelijk weer een Nederlander!!!) en met haar bracht ik mijn laatste dag in townsville door. Chillend aan het zwembad, in het zwembad en in het restaurant waar we heerlijke taco’s aten. De volgende dag vertrok ik naar m’n laatste bestemming: Cairns. Daar waar het altijd regent. Zo lijkt het in ieder geval want ik heb nog nooit iemand gesproken die zon had in Cairns. Dan heb je aan mij een goeie want ik heb een hekel aan regen. Ik stapte uit de bus in innisfail en ontmoette daar Pascal. Pascal? Wie is dat? Dat was een van m’n maten in Melbourne. En we zouden samen naar Cairns gaan om een dag iets te doen. Hij had een borrel gehad dus moest ik in zijn enorme 4x4 auto rijden. Weer links schakelen en weer links rijden. In het donker ook nog. En ja ik leef nog. Heb niemand aangereden (zelfs geen kangaroo of slang). Nou, we zouden dus een dag iets gaan doen in Cairns. Het probleem is alleen dat er in Cairns geen hol te beleven valt. Dus ja wat doe je dan? Souvenirwinkel in. Souvenirwinkel uit. Beetje wandelen tussen de buien door en eten. 

‘S avonds kwam ik nog iemand tegen die ik in Byron Bay had leren kennen en deed ik een goede daad. Ofja ik zette iemand aan tot een goede daad (maar het was mijn idee). Ik zag al een tijd een meisje aan de tafel achter ons zitten die in gesprek was met een oudere man. Nouja, een echt gesprek was het niet want alleen die man was aan het woord. Alles aan dat meisje zei: ik wil hier weg. Maar ik denk dat ze te bang was om het gesprek af te kappen (iets wat ook onmogelijk was aangezien die man maar door bleef praten). Ik zei tegen Pascal; we moeten haar redden. Hij vond dat ze t maar zelf op moest lossen maar ik voelde met haar mee. Toen caspar (die uit Byron Bay) bij ons aan tafel kwam zitten zei ik het ook tegen hem. Inmiddels had het meisje door dat we naar haar keken en moest ze lachen omdat ze heel goed doorhad dat we met haar te doen hadden. Samen met caspar bedacht ik een plan. Uiteindelijk stond hij op, liep naar haar toe en zei; he wil je dat boek nog hebben waar we het over hadden. Het ligt op m’n kamer, kom maar even mee. We kenden dat hele meisje niet maar ze was duidelijk in nood en dus heel dankbaar voor caspar’s redding. Ze liep met hem mee en uiteindelijk duurde het nog een half uur voordat ze die man had afgeschud en bij ons aan tafel kwam zitten. Ik hoop dat als ik ooit zo in nood zit, iemand mij ook komt redden. Jullie begrijpen wel dat ik die man de rest van mijn dagen in Cairns heb ontweken. Genegeerd. Hij liet namelijk geen kans lopen om ellenlange gesprekken te voeren met mensen. Hij heeft me wel twee keer aangesproken en ik heb een keer zijn aangebrande toast uit de broodrooster gered maar verder heb ik alle contact weten te vermijden. Goed. De volgende dag had ik mijn tour naar het great barrier reef. Iets waar ik wel naar uitkeek omdat het toch wel een ding is. Ik zou nog een poging wagen om te gaan duiken maar zag er behoorlijk tegenop. Na een twee uur durende tocht (met een stuk of 5 kotsende mensen aan bood) kwamen we aan bij onze eerste duik- en snorkellocatie. Ik had al aangegeven dat ik er een beetje tegenop zag in verband met het klaren van m’n oren en merkte al dat t me weer niet lukte op maar 1 meter diepte. Aangezien de duik niet lang zou zijn en ik de rest niet wilde ophouden besloot ik te stoppen en verder te gaan met snorkelen. Duiken is niks voor mij helaas. Hoe mooi het ook kan zijn, mijn oren werken niet mee en dat zal nooit veranderen. Ik ben uit het water gegaan, heb Al m’n zooi afgegooid en ben gaan snorkelen. De stroming was sterk, de golven best hoog en het zicht niet heel geweldig. Een geluk; het regende niet en zelfs de zon kwam af en toe tevoorschijn. Toch was ik niet zo onder de indruk als gehoopt. Ik denk dat mijn verwachtingen deze reis te hoog lagen. Ik had iets heel indrukwekkends verwacht maar dacht steeds terug aan mijn geweldige snorkelervaring op de Surin eilanden in Thailand. Daar waar ik heel veel kleurrijk koraal zag en heeeel veel vissen. Die vissen ontbraken hier. Natuurlijk waren ze er wel, maar eigenlijk alles wat ik al eens gezien had. Het koraal was niet kleurrijk en door de stroming kon ik ook niet lekker ergens stil blijven liggen want dan zou ik 10 seconde later weer aangespoeld zijn bij de boot. Ik had heel erg gehoopt op een zeeschildpad of iets anders van formaat maar helaas. Ook dat was me niet gegund. Het great barrier reef bracht me dus helaas niet wat ik gehoopt had maar hé, ik ben er wel maar mooi geweest. 

Mijn overige dagen in Cairns bestonden uit winkels in en winkels uit en van ieder zonnestraaltje genieten dat tevoorschijn kwam. Op mijn een na laatste avond ontmoette ik Jennifer. De Jennifer uit nieuw zeeland dit keer. Heel raar om nu, na 2 maanden echt afscheid te moeten nemen en te weten dat we elkaar nooit meer gaan zien. Want ja, je kunt wel zeggen dat je langs gaat, maar in 99% van de gevallen gebeurt dat toch niet. Dus. Wel leuk om nog een oude bekende te zien in het bruisende Cairns. 

En dan op 10 april was het eindelijk zover. Mijn laatste dag in Australië en mijn vlucht naar Hong Kong. Ook al was Australië niet echt mijn ding, toch voelde het raar om weg te gaan. Ook omdat het einde van m’n reis nu echt in zicht komt en dat voelt heel raar. 

Voor 5 dagen tover ik mijn blog om van sjees mee met dees naar:

CHINEES MEE MET DEES (credits to mn bergse bff Eline) 

Toedels en hankie pankie shanghai, of Hong Kong in dit geval. 

Ps: ik wil even mededelen dat ik in Australië 0, ik herhaal: 0 spinnen gezien heb! 🥳🥳🥳🥳

psps: filmpje van Magnetic Island & Cairns : https://youtu.be/qMnZdlj5jzk

psps: filmpje van fraser en whitsundays: https://youtu.be/eATYWBumODM