Chiang Mai - Loy Krathong

Daar ben ik weer, terug in Chiang Mai. Poging 2.

Op de dag van aankomst vanuit Pai ben ik wat rond gaan lopen door de stad, heb ik wat gegeten bij een cafeetje en ging ik ‘s avonds samen met Tamara, haar moeder én twee meiden die Tamara in Cambodja had leren kennen eten bij een restaurantje. Dit lag in de hippe wijk van Chiang Mai, net iets buiten het echte centrum. Ik at hier mijn eerste khao soi en hij was lekker! Dit is een typisch noord thais gerecht en bestaat uit een soort soep met noedels en gefrituurde noedels. Mijn eerste echte maaltijd sinds m’n ziek zijn. Ik had voor het eerst weer echt honger en daar was ik blij mee en om dat te vieren sloten we af met een heeeeel groot ijs.

Op dag 2 stond de mr. Song tour op het programma. Bekend op tips Thailand en dus een ware Nederlandse attractie. Ik zat ‘s ochtends aan de ontbijttafel te wachten tot ik werd opgehaald en had het genoegen om naast iemand te zitten die al duizend miljoen reizen had gemaakt en daar heel graag en lang en uitgebreid over vertelde. Ik hou van dat soort mensen....... Not. Even later kwam er iemand op de bank zitten, zonderde zich lekker af van deze betweter en deed haar eigen ding. Ik vond haar toen al tof en was jaloers op haar want ik wilde ook weg van mijn alleswetende buurman. En verhip, zij bleek ook de mr. Song tour te gaan doen! We kwamen in gesprek en dus maak kennis met mijn Chiang Maise reismaatje: Bibiane. Maar ik mag Bibi zeggen.

Door met mr. Song. We startte onze dag  met bamboo raften. Iets wat heftiger klinkt dan het was. Ik zat met Bibi op zo’n bamboe vlot en de meneer met de peddel gebaarde ons te gaan zitten. Eigenwijs als we waren deden we dit niet want hé, de olifanten schijten ook in die rivier en we willen ook geen natte kont. We passeerden een aantal olifanten, een hoop rotzooi langs de kant en we voerden goede gesprekken over dierenwelzijn en over ons eigen leven. Na 45 minuten evenwichtsoefeningen kwamen we weer terug bij het begin en volgde de lunch waarna we doorreden naar de waterval. We maakten wat foto’s, liepen omhoog door de modder en eindigde vervolgens achter de waterval. Na een uitgebreide instagram fotoshoot vervolgde we onze weg naar de olifanten. Altijd wel een dingetje. Ieder weldenkend mens weet dat je er niet op mag rijden, dat olifanten slecht behandeld worden in Thailand en daar wil je als toerist natuurlijk niet aan meedoen. Maar hoe zit het dan met alle honderden sanctuaries die ze hebben? Waar de ‘geredde’ olifanten zitten en een beter leven zouden krijgen. Dat is vaak geldklopperij en hier doen wij toeristen ook gewoon aan mee. Een heleboel sanctuaries zijn helemaal niet goed voor de olifanten en je weet dus nooit waar je terecht komt. Dit was voor mij wel een ding. Als dit niet in de tour had gezeten had ik het waarschijnlijk niet gedaan. Ik heb ze in het wild in Sri lanka gezien en dat vond ik veel mooier om te zien. Wij gingen naar een hele kleine opvang met 3 olifanten. Ik hoop maar dat ze daar een fijn leven hebben maar we zullen het nooit weten. We hebben ze gevoerd, even aangeraakt (ruw en behaard) en zijn na een uurtje weer gegaan. Voor mij wel prima zo. Onze dag eindigde met een bezoekje aan de grand canyon van Chiang mai. Leuk om te zwemmen maar aangezien we op tijd terug moesten vanwege de drukte in het verkeer hebben we alleen even rondgelopen en vertrokken we een half uur later weer, terug naar Chiang mai.

We eindigden onze avond in de stad want vandaag was de opening van het festival. Was het druk? Ja! Was er iets spannends te beleven? Nee! Was bibi alleen maar bezig met eten in plaats van het festival? Ja! En dus aten we lekkere dumplings op straat gevolgd door een veel te grote crêpe met Nutella en banaan. #fitgirl #healthylife

Dag 3. Wekker om 6.00 uur. Want: ziplinen! Ik had me de dag ervoor nog snel opgegeven om mee te gaan en heb er geen spijt van gehad. Wat was dat leuk! Ziplinen met een ge-wel-dig uitzicht is geen straf op de vroege morgen. De vrije val vond ik iets minder grappig en ik heb alle apen afgeschrikt met m’n geschreeuw denk ik. Gelukkig waren de apen die dag toch al op de monkeyschool volgens onze instructeur Jacky, dus zullen ze het niet gehoord hebben. Om half 2 waren we terug bij hostel en begon het getwijfel over het wel of niet meegaan naar het door het hostel georganiseerde Loy Krathong feest. Die avond zouden de lampionnen de lucht in gaan en voor 500 baht konden we mee. Bibi en ik vonden dat maar duur en we vroegen ons af of het echt zo geweldig was omdat de beste plaatsten 100 euro kosten, en waar zit je dan voor 500 baht? Daarnaast konden we niet terug wanneer we wilde want ze gingen met taxi’s, en dus besloten we ons van de lijst te laten halen (was onze vriend mister Laa niet zo blij mee maarja, we waren toch al niet z’n lievelingetjes) en gingen we op eigen gelegenheid naar de brug over de rivier. Natuurlijk eerst eten, en hoe kun je zo’n traditioneel festival nu beter starten dan met een lekker Hollandse frikandel en bitterballen. Zo gezegd zo gedaan. We vervolgden onze weg naar de rivier, kochten twee lampionnen en liepen naar de grote brug. Onderweg hadden we allebei kippenvel. Niet van de kou maar van de hoeveelheid lampionnen die de lucht in gingen. Het was zo’n mooi beeld! Eenmaal op de brug aangekomen veranderde m’n kippenvel in een hitte aanval en voelde ik me alles behalve veilig. Dat feest is echt een complete chaos en niks is georganiseerd. Dit zou op deze manier in Nederland echt never nooit zo mogen. Op de grote brug, het drukste punt van de stad, reden nog gewoon auto’s. Nouja rijden deden ze niet want dat was niet mogelijk door de drukte maar er was niks afgesloten. Duizenden mensen bij elkaar met open vuur is sowieso al mijn grootste nachtmerrie maar dan heb je ook nog extreem domme mensen. Die mensen laten een lampion onder een boom op (he wat gek dat hij nu in de boom blijft hangen en in de fik vliegt), laten hem te vroeg los waardoor hij weer naar beneden stort en nog brandend op iemands hoofd terecht komt, schieten vuurwerk in de lampion en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ik wilde in ieder geval zo snel mogelijk weg daar maar eerst hadden we de missie om onze eigen lampion de lucht in te laten. Met behulp van een paar chinezen die geen chinezen bleken te zijn is het ons gelukt en was mijn wens bij het oplaten dat ik hier levend weer weg zou komen. Nou, de wens is uitgekomen! Ik heb het overleefd.

We baanden ons een weg door de drukte en eindigden uiteindelijk bij een tempel waar een boeddha ceremonie aan de gang was. Dit was ook heel mooi om te zien maar ook hier weer; vol met mensen en hun camera’s. Om 21.00 uur waren we terug in ons hostel en konden we even genieten van de ultieme rust aangezien er niemand was.

Dag 4: vandaag op het programma: de sticky waterfalls en doi suthep. We deelden een rode taxi, Hét vervoermiddel in Chiang Mai, met nog 4 andere Nederlanders en kwamen anderhalf uur later bij de watervallen aan. Het bijzondere van deze watervallen is dat je ze op kunt lopen zonder op je plaat te gaan. Ze zijn sticky en dat is wel eens leuk om te doen. Natuurlijk hielden we hier ook een fotoshoot en eindigde we uiteraard bij een eettentje waar we koude pad thai aten. We vervolgde onze weg naar doi suthep. Een tempel buiten Chiang mai waar je uitzicht hebt over de stad. Iedere dag om 18.00 is er een ceremonie met monniken. Maarja, er was geen monnik te bekennen natuurlijk. Die hadden denk ik een dagje verlof voor het festival. Lekker biertjes drinken.  Dan maar weer terug naar het hostel en de stad in. Ik at samen met bibi bij Kat’s café ons laatste avondmaal samen en had vervolgens met Tamara afgesproken aangezien het ook haar laatste avond in Chiang Mai was. Onder het genot van een moijto namen we afscheid en na twee weken samen is het heel raar om weer alleen door te gaan.

Ik merk dat het moeilijk is om mensen te vinden waar het écht mee klikt. Tamara was zo iemand, en ook met Bibi, die helaas maar 3 dagen m’n reismaatje is geweest, klikte het heel goed.

De meeste contacten zijn heel oppervlakkig en je komt ook heel veel mensen tegen waar het niet mee klikt. Ik heb na twee weken eindelijk geleerd om voor mezelf te kiezen en gewoon lekker alleen te reizen en te wachten tot er mensen zoals Tamara en Bibi op m’n pad komen. Dat heeft me heel veel rust gegeven en ik ben ook weer klaar om door te gaan.

Op naar Laos!

(ik ben bezig met een apart filmpje van Loy Krathong. Deze komt er snel aan!)