Nieuw Zeeland - week 13
7 februari 2019 - Wellington, Nieuw-Zeeland
In mijn vorige blog vertelde ik over Blue Duck Station en de Tongariro crossing. Dat is inmiddels alweer een week geleden dus tijd voor een update!
De reis van Taupo naar Blue Duck Station was echt prachtig! Wat je van nieuw zeeland verwacht, zo was het. Kronkelende wegen en heel veel groene bergen / heuvels. Na twee uur slingeren kwamen we in the middle of nowhere aan: Blue Duck Station. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde was ik toe aan even lekker niks. De volgende dag kon je activiteiten doen zoals paardrijden, goathunting etc. Ik heb niks van dat alles gedaan en heb lekker met een boekje in de zon gezeten en wat gekletst met andere mensen die ook niks deden. De enige route die ik heb afgelegd was van de keuken naar m’n hut naar m’n stoel buiten. Heerlijk! ‘S avonds aten we met 7 personen rijstepap (moest gewoon rijst zijn) met groenten en liters sojasaus, werd er een kleine Workout met de enorm fitte suzy gedaan aangezien ze geen moment stil kan zitten. Iedereen was aan het wachten op het eten, gezellig aan het kletsen toen suzy ineens zei: laten we even wat oefeningen doen. Ik keek haar raar aan en geloofde m’n oren niet. Er werden dips gedaan, opdrukken en ik keek van een afstandje toe. Die vrouw is niet goed!
De volgende ochtend vertrokken we om 6.30 uur met de bus richting de Tongariro crossing, een 19,4 km hike. Het weer was fantastisch, misschien zelfs iets te goed aangezien we nergens schaduw hadden en dus in de volle zon de berg op moesten. Ik kan verder weinig zeggen over de toch behalve dat deze echt fantastisch was!! Niet te zwaar, precies goed. Kijk naar m’n film en m’n foto’s en geniet.
Toen we na 3 uur op de top arriveerden besloten we hier te lunchen onder het genot van een fantastisch uitzicht. Door de vele insecten en de plotselinge vulkaanuitbarstingen iets verderop zaten we toch ineens iets minder relaxt. Alles staat hier met elkaar in verbinding zei Madison. En dat terwijl wij zelf ook naast een Vulkaan zaten. Vlak van tevoren hadden we op een bord gelezen dat je dan zo snel mogelijk weg moest gaan daar haha. Dus heel chill was het niet meer. We vervolgden onze weg naar beneden langs de 4 lakes. Super mooi! De échte weg naar beneden moest nog komen. 3 uur lang alleen maar steil naar beneden en trappen lopen. M’n knieën vonden dit niet grappig en protesteerden hevig. Ik hupte vervolgens als een manke de trappen af want ik kon m’n knie niet meer buigen. Echt leuk, hiken. Moet je doen.
In de bus op weg naar onze overnachting viel ik bijna in slaap, ik was zo moe! Na een overheerlijke burger en een warme douche dook ik vroeg m’n bed in om de volgende dag weer lekker vroeg op te staan. Dat laatste was natuurlijk sarcastisch.
Op weg naar onze laatste stop op het Noordereiland: de hoofdstad wellington.
Halverwege hadden we een stop in een plek waar er ieder jaar een kampioenschap gumboot gooien gehouden wordt. Er is een hele throwing Lane gemaakt waar je je skills kunt oefenen. Nou, daar gingen we dan hoor. Ik had aan de buschauffeur gevraagd wat de beste techniek was. Hij zei: zoals een discus. Dus met mijn professionele draaitje begon ik de afgang. Ik liet de gumboot los.... en hij vloog.... over het hek. Bijna op de treinrails. Lekker bezig dees. Poging twee. Ik besloot mijn techniek te veranderen en onderhands te gooien. 3...2...1.... ik laat los en.... hij vliegt naar achteren. Wat. Een. Afgang. Hup die bus in en laten we dit snel vergeten.
Door naar wellington.
Onee toch niet.
Laten we ook nog even stoppen bij een speeltuin. Ja hoor daar gingen we weer. Op de wip, de schommel, in het hamsterrad. Als kinderen zo blij.
En dan eindelijk. Uren later: aankomst in wellington. Ik kwam hier op het punt dat ik de mensen om me heen even zat was. Altijd samen dingen plannen, alles samen doen. Ik was er even klaar mee en was vooral ook heel moe. Ik besloot die avond dus vroeg naar bed te gaan en ben als een blok in slaap gevallen. De volgende dag ging ik alleen op pad. Ik slenterde wat door de stad maar was pas een beetje vooruit te branden nadat ik een ijsje had gehad. Uiteraard. What else!? Ik moest nog wat dingen kopen dus zocht m’n spullen bij elkaar, kocht iets lekkers bij de supermarkt en plofte neer op een bankje aan het water. Hier heb ik de rest van de middag een boek gelezen en muziek geluisterd. Dan maar niet alles van wellington zien, dit had ik even nodig. Ik heb de cable Car en mkunt Victoria gemist maar ik weet inmiddels dat je niet altijd alles kunt zien dus ik had er vrede mee.
Ik nam ‘s avonds afscheid van m’n vrienden. Zij zouden nog een dag langer in Wellington blijven en ik zou hun, behalve Maria, twee dagen later op het Zuidereiland weer zien.
De volgende ochtend moest ik weer om 6 uur m’n bed uit om naar de ferry te gaan. Deze vertrok om 8 uur en na 4 uur kwam ik aan op het Zuidereiland. Het uitzicht vanaf de ferry was echt fantastisch. Een mooi voorproefje van wat me de laatste 4 weken nog te wachten staat. Ik ben er klaar voor!
kijk en geniet met me mee:
